"Και τι έγινε, δεν έχω κάτι να κρύψω!" Η δημοφιλής αντιμετώπιση για το ιδιωτικό απόρρητο.

Στις 17 Μαρτίου 2018, ο Christopher Wylie αποκάλυψε ότι η εταιρεία λογισμικού Cambridge Analytica είχε χρησιμοποιήσει Δεδομένα από 50 εκατομμύρια χρήστες του Facebook για να εξυπηρετήσει διαφημίσεις για την καμπάνια Trump. Το Facebook δήλωσε ότι τα Δεδομένα δεν εκλάπησαν, απλούστατα χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από τους διαφημιζόμενους προκειμένου οι τελευταιοι να βρίσκουν τον βέλτιστο τρόπο να απευθύνονται στους χρήστες. Το ποσό των πληροφοριών στα οποία έχει πρόσβαση το Facebook είναι τρομακτικό.

Το επιχείρημα "δεν με ενδιαφέρει η προστασία του ιδιωτικού απορρήτου γιατί δεν έχω κάτι να κρύψω" ισοδυναμεί με το επιχείρημα "δεν με ενδιαφέρει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου γιατί δεν έχω κάτι να πω"...

Μια έρευνα της Pew Research που έγινε το 2016 διαπίστωσε ότι αν υποθετικά υπήρχε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης το οποίο επέτρεπε την δωρεάν πρόσβαση και σύνδεση με φίλους σε αντάλλαγμα με διαφημίσεις, το 51% των ανθρώπων δεν θα λάμβαναν μέρος.

Τουλάχιστον έτσι λένε...

Στην πραγματικότητα, η ίδια ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι το 68% των ενηλίκων στις ΗΠΑ χρησιμοποιούν το Facebook, που δεν είναι άλλο από την πραγματική έκδοση του ως άνω υποθετικού σεναρίου. Οι περισσότεροι χρήστες του Facebook το χρησιμοποιούν όχι μια αλλά αρκετές φορές τη ημέρα. Το Facebook έχει 2 δισεκατομμύρια χρήστες, εκ των οποίων τα 1,4 δισεκατομμύρια το χρησιμοποιούν καθημερινά.

Ορισμένοι λένε ότι πιστεύουν στο ιδιωτικό απόρρητο, ενώ άλλοι δεν βρίσκουν το λόγο γιατί θα πρέπει να ασχοληθούν. Μία από τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις είναι: "Και τι έγινε, δεν έχω κάτι να κρύψω!" Το έχουμε δει σε συζητήσεις στο διαδίκτυο, το ακούμε από φίλους και ακόμη και από εκείνους που ασχολούνται με την Τεχνολογία. Μάλιστα, σύμφωνα με τον πρώην CEO της Google Eric Schmidt, "αν κάνεις κάτι που δεν πρέπει να γνωρίζει κανείς, τοτε ίσως δεν πρέπει να το κάνεις". Το επιχείρημα έχει και τη δική του σελίδα στο Wikipedia(!!).

Μπορεί να νομίζετε ότι δεν έχετε τίποτα να κρύψετε, όμως, όπως όλοι, στην πραγματικότητα έχετε. Το απόρρητο της ιδιωτικής μας ζωής δεν αποκτά υπόσταση μόνο όταν θέλουμε κάτι να κρύψουμε. Επίσης όταν έχουμε κάτι να κρύψουμε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρόκειται για κάτι συνδεδεμένο με κάποια ενοχή. Το ότι συνήθως ο ένοχος επιλέγει να κρύβεται δεν συνεπάγεται ότι όταν κάποιος κρύβει κάτι, είναι απαραίτητα ένοχος! Με άλλα λόγια, το ποια ροή πληροφοριών είναι κατάλληλη και ποια όχι εξαρτάται από τον αποδέκτη. Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που θα θέλατε να μοιραστείτε με τον σύντροφό σας, αλλά όχι με τους ξένους στο δρόμο.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η προστασία του ιδιωτικού απορρήτου δεν αφορά την κρυψίνοια αλλά την προστασία μας. Πλέον το διαδίκτυο είναι συνυφασμένο με στοιχεία της προσωπικής μας ζωής: Υπάρχουν συνομιλίες που έχετε κάνει με φίλους που δεν θα θέλατε η οικογένειά σας να δει. Υπάρχουν πληροφορίες που δίνετε στην τράπεζά σας τις οποίες δεν θα θέλατε να δει κάποιος hacker. Η ενίσχυση των ελέγχων απορρήτου σημαίνει αυτόματα βελτίωση της εμπιστοσύνης και της επικοινωνίας στο διαδίκτυο.

Οι κοινωνικοί κανόνες που διαφοροποιούν την επικοινωνία με την οικογένεια έναντι των φίλων παρουσιάζουν προφανείς λόγους για τους οποίους θα θέλαμε να κρατήσουμε μυστικά. Ωστόσο τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα όταν η επιβολή του νόμου έχει πρόσβαση σε Δεδομένα χρήστη. Στο βιβλίο της "Modern Surveillance, Why You Should Care, and What To Do About It, η Jennifer Stisa Granick επισημαίνει τη λανθασμένη λογική: "Ένας στους τέσσερις ανθρώπους στις ΗΠA έχει ποινικό μητρώο», γράφει. "Οι πληροφορίες αυτές χρησιμοποιούνται για την άρνηση πρόσβασης σε δημόσια οφέλη, στέγαση, θέσεις εργασίας και επαγγελματική άδεια. Στο ποσοστό αυτό θα μπορούσαν να προστεθούν και άτομα που ενώ έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις, απλά δεν έχουν πιαστεί...Εξετάστε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η ζωή σας εάν είχατε συλληφθεί και καταδικαστεί για τα πράγματα που έχετε κάνει".

Είναι σαφές ότι το κράτος που εγγυάται τα δικαιώματά μας, δεν μπορεί από την άλλη να παρακολουθεί την παραμικρή λέξη που πληκτρολογούμε. Ιδού η υποκρισία του ισχυρισμού δεν έχω κάτι να κρύψω: Στείλτε μας στο email μας τους κωδικούς πρόσβασης όλων των λογαριασμών σας. Θέλουμε να διαβάσουμε και να δημοσιεύσουμε οτιδήποτε βρούμε ενδιαφέρον. Άλλωστε, αν δεν είστε κακός άνθρωπος, δεν πρέπει να "έχετε τίποτα να κρύψετε!". Αστεία πράγματα...

Μπορείτε να είστε εντός των ορίων του νόμου και ταυτόχρονα να επιλέγετε να μην "ποστάρετε" τη διεύθυνση κατοικίας της μητέρας σας ή να περνάτε το δρόμο φωνάζοντας τους κωδικούς πρόσβασής σας. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η κυβέρνηση αποφασίσει ότι δεν συμπαθεί τη θρησκεία σας ή δεν συμφωνεί με κάτι για το οποίο διαμαρτύρεστε...Το επιχείρημα "δεν με ενδιαφέρει η προστασία του ιδιωτικού απορρήτου γιατί δεν έχω κάτι να κρύψω" ισοδυναμεί με το επιχείρημα "δεν με ενδιαφέρει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου γιατί δεν έχω κάτι να πω".

Η προστασία των δεδομένων μας, πλέον της τακτικής διατήρησης εφεδρικών Backup αντιγράφων, χρειάζεται και τη δική μας προνοητικότητα, ειδικά όταν τα Δεδομένα μας τα διοχετεύουμε οικειοθελώς σε σημεία του διαδικτύου για τα οποία δεν είμαστε σίγουροι ως προς τον αποδέκτη τους.

Επιστροφή